Opis

Kobalt jest srebrzystoszarym, ciągliwym i kowalnym metalem, topiącym się w wysokiej temperaturze. Jest ferromagnetykiem. Obok żelaza i niklu należy do grupy żelazowców. Jest dość aktywny chemicznie.

Tablica z charakterystycznymi danymi

Liczba elektronów: 27
Liczba neutronów: 32
Liczba protonów: 27
Elektroujemność (Allred-Rochow, Pauling):1.70, 1.88
Stopień utlenienia: +2, +3
Przewodność elektryczna: 160.3*10⁵ 1/(m*)
Gęstość (293 K): 8.9 g/cm³
Temperatura topnienia: : 1495°C, 1768 K
Temperatura wrzenia: 2870°C, 3143 K
Ciepło topnienia: 16.3 kJ/mol
Ciepło parowania: 376.5 kJ/mol
Przewodność cieplna: 100 W/(m*K)

Właściwości chemiczne

Kobalt jest metalem dość aktywnym chemicznie w temperaturze pokojowej. Reaguje po ogrzaniu z siarką, fosforem, fluorem i chlorowcami. Tworzy związki z wodorem, borem, węglem, azotem i krzemem. Z powietrzem nie reaguje w temperaturze pokojowej, natomiast po ogrzaniu pokrywa się warstwą tlenku Co₃O₄. Rozpuszcza się w kwasach nieutleniających tworząc związki na +2 stopniu utlenienia. W stężonym kwasie azotowym ulega pasywacji. Silnie rozdrobniony kobalt ma właściwości piroforyczne. Metal ten występuje na +2 i +3 stopniu utlenienia. Tlenek kobaltu (II) CoO wykazuje charakter amfoteryczny.

Zastosowanie

Kobalt jest cennym dodatkiem do stopów zwiększającym ich odporność na wysokie temperatury. Jest też cenionym katalizatorem. Izotop kobaltu ⁶⁰Co służy jako źródło promieniowania (bomba kobaltowa) wykorzystywane w medycynie i technikach defektoskopowych. Chlorek kobaltu (II) CoCl₂ jest używany jako wskaźnik wilgoci. Tlenek kobaltu (II) CoO jest używany do barwienia szkła, znalazł także zastosowanie jako pigment.

Występowanie

Kobalt jest dość często występującym pierwiastkiem w przyrodzie. Towarzyszy on rudom niklu w postaci związków z arsenem i siarką. Występuje głównie w postaci minerałów: kobaltynu CoAsS i smaltynu (Co, Ni)As₃. Zajmuje on pod względem rozpowszechnienia w skorupie ziemskiej 33 miejsce (procenty wagowe).

Ciekawostki, pochodzenie

Odkryty przez: George Brandt
Miejsce odkrycia: Szwecja
Rok odkrycia: 1737
Pochodzenia nazwy: Od niemieckiego słowa "kobalt" oznaczającego "złego ducha"
Kobalt, służący do barwienia szkła znano już w starożytności. W średniowieczu uważano go za niepożądaną domieszkę innych rud metali. Po raz pierwszy metaliczny kobalt otrzymał szwedzki chemik G. Brandt w 1737 roku.

Zdjęcia