Opis

Glin jest srebrzystobiałym, lekkim metalem. Dobrze przewodzi ciepło i elektryczność, jest ciągliwy i kowalny. W temperaturze 900 K staje się kruchy i daje się sproszkować.

Tablica z charakterystycznymi danymi

Liczba elektronów: 13
Liczba neutronów: 14
Liczba protonów: 13
Elektroujemność (Allred-Rochow, Pauling): 1.47, 1.61
Stopień utlenienia: +3
Przewodność elektryczna: 369*10⁵ 1/(*m)
Gęstość (293 K): 2.702 g/cm³
Temperatura topnienia: 660,25°C, 933,25 K
Temperatura wrzenia: 2467°C, 2740 K
Molowa pojemność cieplna: 24.35 /(mol*K)
Ciepło topnienia: 10,79 kJ/mol
Ciepło parowania: 293,4 kJ/mol
Przewodność cieplna: 237 W/(m*K)

Właściwości chemiczne

Glin w temperaturze pokojowej ulega działaniu powietrza i pokrywa się cienką warstwą tlenku która osłania go przed dalszym działaniem czynników atmosferycznych. Ulega działaniu kwasów nieutleniających rozpuszczających ochronną warstwę tlenku glinu. Reaguje z kwasem azotowym na gorąco i gorącym, stężonym kwasem siarkowym (redukując go do dwutlenku siarki SO₂). Bardzo łatwo rozpuszcza się w roztworach zasad oraz w gorących roztworach węglanów litowców:
2Al + 2OH- + 6H₂O = 2[Al(OH)₄]^- + 3H₂
W temperaturze pokojowej reaguje energicznie z fluorowcami tworząc halogenki AlX₃ a z siarką i azotem reaguje w temperaturze czerwonego żaru dając siarczek Al₂S₃ i azotek AlN. Silnie egzotermicznie reaguje z tlenkiem żelaza redukując go do metalicznego żelaza. Reakcja ta stała się podstawą aluminotermii.

Zastosowanie

Glin w postaci stopów (aluminium) znalazł bardzo szerokie zastosowanie. Są one bardzo ważnym materiałem konstrukcyjnym. Folie aluminiowe stosuje się do pakowania żywności. Z aluminium wykonuje się też kotły, naczynia kuchenne, przewody elektryczne i armaturę przemysłową. Pył aluminiowy znalazł zastosowanie do produkcji ochronnej farby (srebrnej) oraz jako dobry reduktor w syntezie chemicznej. W teleskopach wykorzystuje się zwierciadła z napyloną warstwą aluminium.

Występowanie

Glin jest jednym z najczęściej występujących pierwiastków w przyrodzie. Występuje głównie w postaci glinokrzemianów potasu, sodu i wapnia. Spotkać też można tlenek glinu Al₂O₃ zwany korundem. Minerał ten zabarwiony na czerwono przez domieszkę Cr₂O₃ jest kamieniem szlachetnym nazywanym rubinem. Glin zajmuje pod względem rozpowszechnienia w skorupie ziemskiej 3 miejsce (procenty wagowe).

Ciekawostki, pochodzenie

Odkryty przez: Hans Christian Oersted
Miejsce odkrycia: Dania
Rok odkrycia: 1825
Pochodzenia nazwy: od greckiego "alumen" oznaczającego ałun

Związki glinu (w szczególności ałuny) były znane i stosowane już w starożytności. W 1825 roku H. Oersted otrzymał glin w procesie redukcji chlorku glinu amalgamatem potasu.

Zdjęcia